Nihai Karar

Cezbe suyun akışına varmadan

Suya çağrılan akışını uyandırmadan

Duymanı isterdim içimdeki protestoyu

Sorgulanırken sonbahara neşemi

Gözlerimin içine baka baka 

İzlersin hiçliğe resmedilmeyi

Ne kadar kabullenmeseler zihnimde eskitmeyi 

Başka bir sonuç yok muydu?

Konuşmamak için susmak gerekirmiş

Anlat o zaman şu yaşta ey kalbim

Kendime olan ihanetimi

Tertemiz bir çiçek kadar masumsan

Günün ağrıları önümden geçiyor nefretiyle

Körleşiyor bak kalabalığına inat

Geceyi gündüzüme katıyor 

Leke gibi duruyorken üstümde

Büyüyor dağılıyor

Günah keçisi gibi 

Diz çöktürüyor

Zırhını takıyor kızgın bir kuma deviriyor

Mahzun sesiyle de

Haklısın kahretsin

Yinede sen karışma diyor gözümün nuru

Yüzleşmesi gereken biri varsa

Daha yazılmamış bir romanım

Okumak gibi içinde barınıyorum

Yaşanmamışlığın geride kalanlarımıza

Kaç tövbeler giyindim bir bilsen

İki büklüm dikenli büyüsüyle 

Birazda kendimin katili yüzümle

Bin bir acıyı gizlerken 

Bundandı gücenmiş hassasiyetim

Sen gibi hiç yakışmadı üstüme

Tüneller...labirentler...merdivenler...mahzenler

Bütün bunlar bana acı veren sözcükler

Aklımı çelen bir ses sessizce gidip gelmeye başlar

Muhtaçsın öbür türlü sevmekten niçin korkarsın!

Katlandığın yerden

Sayfalarını yavaş yavaş çevirmeye dur

Bir tablo gibi her bakıldığında değişirsin

Gözler dikkat kesilmişse nöbete

Her seferinde ateşle onarılmaya

Karanfil koklar gibi hep heyecanlıyım

Anladım sevmekte gönlümüze farzmış

Ki affediliyor peşinen

Ve bu nihai karara inan yazık olurmuş !

İfadesiz bir biletle yüzleşirken