Tek Vücut Olmak

Evlilik;

Suç mu

Ceza mı

Bela mı

Armağan mı

Evlilik suçtur önce

Niyet etmekle başlar 

Bilerek isteyerek gönüllü işlenen  

Taammüden cinayet gibi

Nikah masasında atılan imzayla son nokta konulur

İşlenmiştir artık suç

İlk zamanlar 

Kabahatin sarhoşluğuyla geçer 

Bir sersemlik şapşal bir mutluluk  

Sonra ayılma 

Hani ölüler gömüldükten sonra 

Üstlerine bir tahta kapatılır ya

Ölü mezarında doğrulup 

Oturmaya yeltenince

Kafasını bu tahtaya çarpar 

Ve ben ölmüşüm der

Öldüğünün ayırtına varır

Kafasını tahtaya vurunca 

İşte o ayılma anında 

İşlenen suçun büyüklüğü fark edilir 

Kafa olanca hızıyla vurulur tahtaya

Ben ölmüşüm

Ben evlenmişim !..

İşte bu nokta 

Cezanın başladığı noktadır

Bir suç işlemişsiniz bilirsiniz artık

Bunun bir cezası olduğunu da bilirsiniz 

Ve başlarsınız çekmeye

Artık her gün aynı eve gelinecek

Aynı adamla/kadınla 

Yenilecek, içilecek, 

Aynı adamla/kadınla 

Her gün aynı yatağa girilecek 

Misafirler için zigon sehpa alınacak 

Tatiller beraber planlanacak 

Arkadaşlar sakıncalı olmayan 

hemcinslerden seçilecek

Yoldan çıkarması muhtemel olmayan 

Ve karşı cinsin tamamından 

Zinhar uzak durulacak

Bilirsiniz işlediğiniz kabahati 

Ve cezasının bunlar olduğunu da bilirsiniz 

Ve çekersiniz sesinizi çıkarmadan

Sonra bir gün ansızın uyanırsınız

Yanınızda yatana bakarsınız 

Kim bu dersiniz, kim bu 

Yanımda yatan bu yabancı kim

Benim istediğim bu değildi 

Bunu tanımıyorum 

Ben bu evde yaşamak istemiyorum 

Ben bu hayatı yaşamak istemiyorum!

Bir kabuk yırtılır silkinirsiniz

Ayağınızın altına alırsınız

Ömrünüzün o güne kadar yaşananları

Bu suça bu ceza yeter dersiniz 

Kendiniz olarak var olma arzusu 

Yakar yıkar etrafınızı

Kendinizi alamazsınız kendiniz olmaktan 

Birinin karısı-kocası 

birinin anası-babası

birinin oğlu-kızı değil de 

salt kendiniz işte !..

İşte evliliğin bundan sonrası beladır 

Bela geliyorum demişti zaten

Siz anlamamıştınız 

Ne kadar silkeleseniz 

düşmez yakanızdan

Yapışır kalır üstünüze

Boşansanız da gitmez 

Temizlenmez üstünüze yapışan kalıntılar

Sanki koskoca bir jöle kavanozun dasınız 

Her dönem ayrı bir katman, 

Ayrı bir renk, 

Ayrı bir koku, 

Ayrı bir tat !..

Hayatın içinde ilerlerken 

Bu katmanların arasında 

Kayarak gidiyoruz bir nevi 

İçinden kayıp gittiğimiz katman 

Tadından, Kokusundan, Renginden 

Bir şeyler kalıyor üstümüzde

Her katmana önceki katmanlardan 

İzleri de beraberimizde götürüyoruz 

Özgürleştirebilirsek armağandır evlilik

En büyük ferahlık 

En büyük sıkıntılardan sonra gelir

Hiçbir şeyde bulamazsınız o tadı 

İlk kez nefes alıyormuş gibi hissedersiniz 

Yeniden doğmuş gibi 

Havanın tadına bakarsınız adeta 

Suyun altında nefessiz kaldıktan sonra 

Suyun yüzüne çıkmış gibi

Bir de evliliğin içindeki armağanlar vardır

En büyük armağan

Tanrının bir çocuğa can vermesine 

Aracılık ettiyseniz odur

Küçük bir ruhun 

Bir meleğin 

Bir canın

Dünyaya gelişine aracılık edersiniz

Kendi etinizden, kanınızdan, canınızdan olan 

O varlık size hem armağan hem emanettir 

Gurur duyarsınız baktıkça

Dünyaya başka türlü bakarsınız 

Aklınıza geldikçe

Küçük armağanlar vardır bir de 

Küçük huzur anları, 

Huzur resimleri

Küçük nefeslenmeler hissettiğiniz 

Sizi özgürleştiren

Gerçeğimizden sıyıran 

Gerçeğinizi değiştiren 

Aklınızda sakladığınız  

Arada çıkarıp çıkarıp baktığınız anlar

Var mı sahi böyle anlarınız sizin de?..